Rozdział 16 "Nie pytaj mnie, czy to ma sens, podobno wszystko po coś jest."

~*~

~*~

Zrobiłam lekki makijaż i założyłam kilka bransoletek na lewą rękę, a prawą zdobił pudrowego koloru zegarek.
Rozpakowałam jeszcze kilka ubrań wraz z laptopem, zbiegając na dół.
-Zgłaszam gotowość do działania!..- krzyknęłam zadowolona.
-To łap i idziemy.- rozkazał rzucając w moją stronę pitnym jogurtem.
-To jest moje śniadanie?!- zdziwiłam się patrząc na butelkę.
-Tak, owoce leśne mam nadzieję że lubisz.- wyszczerzył się otwierając drzwi.
-Heh.. jutro zapieprzasz po bułki.- pogroziłam mu palcem, kierując się w stronę garażu.
-Chciałoby się.- prychnął otwierając mi drzwi, gestem ręki zapraszając do środka.
-Sam mówiłeś że jesteś moim lokajem, a więc nie marudź.- posłałam mu całusa, wchodząc do samochodu.
Był taki uroczy jak się złościł..
~Boże Cind nawet tak nie myśl!~ skarciłam samą siebie, rozsiadając się na wygodnym fotelu.
Na uszy założyłam białe słuchawki całkowicie oddając się muzyce która w nich płynęła.
Mocne bity to coś co lubiłam najbardziej, jednak dziś postawiłam na coś kompletnie innego.
"Chicago - Hard to Say I'm Sorry"
Tak mnie zakręciło że nawet nie wiedziałam kiedy byliśmy pod Camp Nou.
Muszę przyznać że widząc ten stadion łezka w oku mi się zakręciła.
Odkąd pamiętam kochałam FC Barcelonę.
Kibicowałam jej całym sercem, nawet nie wiem czemu..
Pomimo tego że w Dortmundzie był świetny klub ja nigdy nie byłam na jego meczu, a za mecz bordowo-granatowych mogłabym dać sobie rękę uciąć.
Każde ich zwycięstwo i porażkę przeżywałam bardzo mocno, potrafiłam nawijać o niej cały dzień.
Każdego z piłkarzy plakat jak i bluzkę chowałam pod łóżkiem.
Byli dla mnie najlepsi i do teraz tacy są.
Jednak nie wiem czy wezmę się na odwagę i kiedykolwiek im to przyznam.
-Zatkało?- wycedził Bartra uśmiechając się szeroko.
-Nie no co ty stadion jak stadion.- skłamałam wzdychając ciężko.
-Haha... bo ci uwierzę.- objął mnie w pasie prowadząc do środka.
Przy wejściu już słyszałam jak szybko bije mi serce.
Chyba czuło magie tego miejsca tak samo jak ja.
-Ty idziesz tam, a ja idę tam.- tłumaczył mi jak małemu dziecku pokazując palcem to w lewo to w prawo.
-Nie no wiesz co nie skapnęłabym się.- przyłożyłam ręce do policzków udając zszokowaną.
-Wolałem się upewnić.- cmoknął ustami  wchodząc do podajże szatni,
-No nic więc zostałaś sama.- powiedziałam sama do siebie kierując się na murawę.
Stanęłam na jej środku, obracając się w okół własnej osi.
-Jest tu masa pozytywnej energii.- skwitował ktoś za mną.
Aż podskoczyłam słysząc ten zachrypnięty głos.
-Tak masz rację.- odwróciłam się widząc Leo! Lionel Andres Messi stoi obok mnie.. nie no!
Piszczałam w myślach z radości, jednak na zewnątrz udawałam bardzo opanowaną.
-Co tu robisz?- spytał zaciekawiony podbijając piłkę.
-Przyjechałam tu..em..z..no..- nie miałam pojęcia co powiedzieć, czy prawdę czy może skłamać?!
-Dobra nie wnikam. A tak w ogóle Leo.- wystawił w moim kierunku rękę ukazując szereg śnieżnobiałych ząbków,
-Cinderella.- uścisnęłam dłoń piłkarza zabierając mu z pod nóg piłkę.
-Umiesz grać?- uniósł jedną brew do góry zszokowany.
-Ba!- zaczęłam robić różne tricki z piłką.

-Uhuhu..- usłyszałam jego krzyk, po czym głośne gwizdy reszty Blaugrany wchodzącej na boisko.
-Młoda nie mówiłaś że umiesz grać.- szepnął mi na ucho Marc.
-Kochanie nie musisz wszystkie wiedzieć.- zaczęłam brechać z niego jak głupia.
-A tu co się..- starszy mężczyzna stanął przede mną  i go zatkało.
-Kto to?- spojrzał na mnie, a następnie na każdego z chłopaków z osobna.
-To jest..am..eh..- Barcelońska "10" odezwała się, lecz nie mogąc nic mądrego wymyślić zamilkła.
-To może sama się przedstawię.- uśmiechnęłam się przyjaźnie.
-Proszę bardzo.- podrapał się po kilku dniowym zaroście.
-Nazywam się Cinderella pochodzę z Niemiec i jestem tutaj z tym panem..- wskazałam głową na bruneta, niepewnie wyłamując palce.
-Kopciuszek?- zerknął na mnie pytająco, a ja tylko w odpowiedzi skinęłam głową.
-Córciu.- widać było w jego oczach łzy, patrzył na mnie przewiercając mnie swoim spojrzeniem na wylot.
Nie mogłam wykonać żadnego ruchu, a wszyscy patrzeli na nas jak na idiotów.
-Możemy nie zaczynać tego tematu.-przełknęłam gule w gardle zmieszana.
-Pewnie.- podszedł do mnie i mocno przytulił.
Odwzajemniłam uścisk, czułam że nie jest zły i się dogadamy.
Ale choć małego stracha chyba jak każdy kto stałby na moim miejscu, miałam.
-O co tu..-Sergio zaczął, lecz nie dane mu było skończyć bo Gerard szturchnął go mrożąc spojrzeniem.
-Co ja znów zrobiłem?!- naburmuszony założył ręce na klatkę piersiową.
-Nic.- pomachałam głową z dezaprobatą.
Roberto jest taki gapciowaty i nie wierzy w siebie tak jak reszta.
Przez to też często jest gorzej traktowany.
Więc postanowiłam mu to jakoś wynagrodzić.
-O co chodzi kurczee..- tupnął nogą obrażony, wyginając buzie w wielkim grymasie.
-Oj mówię ci że nic.- musnęłam jego policzek mocno tuląc do siebie.
-Heh.. skoro tak mówisz.- wypalił, a wszyscy wraz ze mną wybuchnęli śmiechem.
-Młody..młody.- poklepał go po plecach Xavi.
-Stary..stary.- zaczął sobie żartować z niego lokowaty.
-Dobra spokój, bo zaraz znów zaczniecie się wydurniać!- klasnął w dłonie Luis zaganiając wszystkich po piłki.
-Moja lewa..moja..lewa.Moja lewa prawa lewa.- chodził w koło nich wygłupiając się.
Po chwili reszta dołączyła do niego i zaczęli maszerować.
-A teraz kochani 20 kółeczek.- krzyknął do nich, a ci potulnie wykonali polecenie.
Widać kto tu ma władze.
-Podoba się w Barcelonie?- usiadł koło mnie na ławce rezerwowych.
-Pewnie to piękne miasto już wiem czemu tu mieszkasz.- odparłam całkiem poważnie.
-To ta wojna którą musimy wygrać, jesteśmy jak z jasnego nieba grom, to ta wojna którą musimy wygrać, a piłka to nasza broń.- chłopacy biegając podśpiewywali, a ja cicho chichotałam myśląc że nikt nie zauważy.
-Ona się z was śmieje.- wskazał na mnie mój własny ojciec, jak małe dziecko które chciało wkopać kolegę z ławki w szkole.
-Co?- podbiegł do mnie Bartra przewieszając sobie przez ramie.
-Nie jestem workiem pyrek!- kopałam go nogami po klacie.
-Ale tyle ważysz.- oznajmił szczerząc się.
-Osz..ty!- okładałam pięściami jego plecy chcąc coś zdziałać.
-Jaka kara?- luknął na Albe i zaczął mnie łaskotać.
-Kretynie przestań, błagam..hahah...- miałam dość tego bolał mnie cały brzuch, a oni nie chcieli przestać.
Nawet Enerique się do nich dołączył.
-Proszę..Stoop.
-Puśćcie ją.- czyjś głos rozniósł się z drugiego końca murawy.
-Neymar?- głupkowato się spojrzałam.
To jeden z moich ulubionych piłkarzy, a ja nawet nie zauważyłam że go nie ma.
Podrapałam się po głowie, otrzepując i wstając z trawy.
Już po chwili domyśliłam się czemu był nie obecny.
Szedł w naszym kierunku kulejąc..
-Pewnie że to ja Neymar da-Silva Santos Junior.- ukłonił się przede mną całując w rękę.
Moje policzki przybrały kolor piwonii,
-A już myślałem że będzie moja to musiał przyjść!- Jordi zrobił smutną buźkę.
-Ty chwila ja jestem zajęta! I chyba mam coś do powiedzenia.- podparłam się rękoma patrząc na nich wyczekująco.
-Nie no pewnie.- wymruczał Dani.
-Zajęta?- zdziwił się brunet spoglądając na mnie z pod czapki Jordana. (Neymar)
-Marco Reus mówi ci to coś?- spytałam spokojnym tonem.
-Pewnie bardzo dobrze znam Marco.- wywrócił oczami.
-To teraz masz okazje bardzo dobrze poznać jego dziewczynę.- mrugnęłam do niego okiem.
-Żartujesz sobie??
-Nie jestem bardzo poważna.-wzruszyłam ramionami.
-Ten to ma szczęście.- palnął piłkarz, a ja walnęłam "faceplana".
W mojej kieszeni po chwili zaczął wibrować telefon.
-Może chcesz mu to sam powiedzieć?- uśmiechnęłam się widząc na wyświetlaczu zdjęcie Reusa.
-Nie rozmawiajcie sobie sami.- wzruszył ramionami idąc na krzesełka.
-Bartra idę się przejść wrócę jak skończycie trening.- posłałam wszystkim szeroki uśmiech i wyszłam ze stadionu oddzwaniając do Niemca.
-Hey kotek.- głos Dortmundziej "11"od razu wywołał uśmiech na mojej twarzy.
-Hey misiek.- mówiłam po Niemiecku, a ludzie mijający mnie patrzyli na mnie jak na odmieńca.
-I jak tam się bawisz? Co z tatą?
-Hm..jak ci to powiedzieć. Tatuś mój jest nawet nawet.. poznałam piłkarzy i w ogóle. Ale ja tęsknie za tobą..- wyjęczałam smutna.
-Czy to ma sens?!- zapytałam wściekła.
-Nie pytaj mnie, czy to ma sens, podobno wszystko po coś jest..

Od autorki:
Hejo...wiem nudny i krótki rozdział, ale w następnym obiecuję że będzie się działo dużo więcej.
Nowy około piątku/soboty.
Bajo...
Liczę na 11 komentarzy dacie radę? :D